شهادت عبداللّه محض و جمعى از آل حسن(ع)

در دهم ذى الحجة سال 145 هجرى قمرى 

عبداللّه محض بن حسن مثنى بن امام حسن 

مجتبى(علیه السلام) در سن 57 سالگى همراه 

با جمعى از برادران و پسر عموهاى خود در 

زندان منصور دوانیقى لعنة اللّه علیه به 

شهادت رسیدند. زندان آنان به گونه اى بود 

که روز و شب در آن مشخص نبود.

بعضى از این بزرگواران مثل ابراهیم بن حسن 

زنده دفن شدند. بعضى دیگر هنگامى که داخل 

خانه بودند سقف را روى آنها خراب کردند. 

مرقد آل حسن در هاشمیه نزدیک بغداد است، 

که مشهور به قبور سبعه مى باشد.

منصور به خاطر عداوت خاصى که با اهل 

بیت(علیه السلام) داشت، مدتى قبل از شهادت 

آن بزرگواران، در سال 144 هجرى قمرى 

دستور داد آل حسن(علیه السلام) را با غل و 

زنجیر بر گردن و پا، بر مرکبهاى چموش و 

بدون روانداز سوار کرده و به ربذه ببرند. 

آنان را با این حال در مقابل آفتاب با بدن 

برهنه در مقابل منصور نگه داشتند. عبداللّه 

محض خطاب به منصور فرمود: «آیا ما در 

روز بدر با اسراى شما چنین کردیم؟» این 

سخن بر منصور گران آمد، برخاست و رفت. 

هنگامى که آن بزرگوار را با این حال از مدینه 

بیرون مى بردند امام صادق(علیه السلام) از 

پس پرده اى به آنان نگاه کرد و آنقدر گریست 

که اشک بر محاسن شریفش جارى شد و 

فرمود: به خدا قسم بعد از این جماعت حرمتى 

براى خداوند حفظ نکرده اند.(1)

________

1-تقویم شیعه، صفحه 300.