•مفضّل بن عمر از حضرت امام صادق علیه السلام نقل می کند که فرمودند: طوائفی از بنی اسرائیل بودند که به واسطه ترس از مرگ، از دیارشان به سوی بیابان رفتند، و برای خود گودال هایی حفر کردند و گفتند: ما خودمان را از مرگ حفظ کردیم و آنها سی هزار مرد و زن و بچه بودند. امّا خداوند به ایشان فرمود: بمیرید، پس آنها همه با هم مردند، بندهایشان از هم جدا شد و استخوان هایشان پوسیده گردید. (بعد از مدّت ها) حزقیل از کنار آنها عبور می کرد. در امرشان تأمّل نمود و با خداوند مناجات نمود، و خداوند داستان آنها را برای حزقیل بیان نمود. حزقیل عرض کرد: بارالها! ای آقای من! قدرتت را به ایشان نشان دادی، استخوان هایشان را پوسیده ساختی و روزگاری بر ایشان گذشت. حال قدرتت را به ایشان نشان ده و آنها را به خاطر من زنده کن تا آنها را به سوی تو بخوانم، و آنها را در ایمان آوردن به من و تصدیق کردن من، توفیق ده. پس خداوند به حزقیل وحی نمود که:
يَا حِزْقِيلُ! هَذَا يَوْمٌ شَرِيفٌ، عَظِيمٌ قَدْرُهُ عِنْدِي وَ قَدْ آلَيْتُ أَنْ لَا يَسْأَلَنِي مُؤْمِنٌ فِيهِ حَاجَةً إِلَّا قَضَيْتُهَا فِي هَذَا الْيَوْمِ وَ هُوَ يَوْمُ نَيْرُوزٍ.
ای حزقیل! این روز، روزی شریف، و نزد من بزرگ است. با خود عهد کرده ام که در این روز، مؤمنی از من حاجتی نخواهد، مگر آن که آن را در این روز؛ یعنی نوروز، برآورده سازم.
ای حزقیل! این آب را بگیر و بر آنها بریز که آنها به اراده من، زنده خواهند شد. پس حزقیل بر آنها آب ریخت و خداوند ایشان را زنده کرد.
📚مستدرك الوسائل، ج6،
ص354
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر