شهادت ابراهیم بن عبدالله بن الحسن

ابراهیم بن عبدالله بن الحسن بن الحسن بن علىّ(علیه السلام) پس از با خبر شدن از شهادت برادرش محمد که از بزرگان اهل بیت و صاحب نفس زکیه است، در اول رمضان سال 145 هجرى قمرى در بصره خروج کرد و جماعتى بى شمار با او بیعت کردند، منصور داونقى در همین سال به بناء شهر بغداد مشغول بود که خبر دادند: ابراهیم بن عبدالله در بصره خروج کرده و بر اهواز و فارس غلبه نموده است و جز خونخواهى برادرش و کشتن منصور قصدى ندارد. منصور از بناء بغداد دست کشید و سوگند یاد کرد که به عیش و لذت مشغول نشود تا اینکه سر ابراهیم را نزد او بیاورند یا سر او را نزد ابراهیم ببرند; سپس عیسى را به جنگ ابراهیم فرستاد.

از اهالى کوفه از ابراهیم خواسته بودند به کوفه بیاید که در آنجا صد هزار نفر در انتظار مقدم او هستند; اهالى بصره با این امر مخالفت نمودند ولى ابراهیم به طرف کوفه حرکت کرد، شانزده فرسخ مانده به کوفه در سرزمین باخمرى از ارضى طف دو لشکر باهم تلاقى کردند، جنگ شروع شد، و ابراهیم بر لشکر منصور پیروز شد، ناگهان تیرى از جاى غیر معلوم بر ابراهیم برخورد نمود، ابراهیم قباى خود را باز نمود ناگاه تیر دیگرى از تیرانداز غیر معلوم بر گودى گلوى وى اصابت کرد، بى اختیار دست به گردن اسب درآورد و عاقبت در بیست و پنجم ذى القعدة سال 145 هجرى قمرى در حالیکه 48 ساله بود به شهادت رسید; سر او را بریدند و به نزد عیسى آوردند او نیز سر را نزد منصور فرستاد; قبر ابراهیم در باخمرى در شانزده فرسخى کوفه مى باشد.(1)

ـــــــــــــــ

1-حوادث الایام، صفحه 268.