رابطهی عقل و وحی...
رابطهی عقل و وحی...
| در قرآن كريم عقل به چراغ، و مكتب وحى به روغنِ روشنايى ده تشبيه شده است؛ تا روغن چراغ نباشد چراغ روشن نمیگردد.
اين جمله به همين معنا اشاره دارد: «مَثَلُ نُورِهِ كَمِشْكوةٍ فِيها مِصْباحٌ». تا آنجا كه مىفرمايد: «نُورٌ عَلى نُورٍ»
و نيز میتوان مكتب وحى را عقل منفصل، و عقل را شرع متصل دانست كه هر دو مكمل يكديگر میباشند و چه بسا در مواردى اتحاد دارند. چون نور وحى، عقل خارجى است.
خداى متعال كافران را بیعقل معرفى فرموده است:
«صُمٌّ بُكْمٌ عُمْىٌ فَهُمْ لا يَعْقِلونَ»
يا اين كه در كمال عقل ظاهرى هستند ولى قرآن آنان را سفيه ناميده:
«أَ لَاإِنَّهُمْ هُمُ السُّفَهاءُ وَلكِنْ لا يَعلَمُونَ».
بنابراين، عقل آدمى بدون مدد وحى، از درك مصالح و مضار خود عاجز است. تنها فايدهی مترتب بر عقل بشرى عبارت است از درك جهات كلى در به كار بردن نعمتها. اما جزئيات را كه عمدهی كار است، جز به نور وحى نمیتوان فهميد. عقل درك میكند كه بايد در همه چيز، واقع و حق آن را پذيرفت. |
📚آیةاللهالعظمی سید عزالدین حسینی زنجانی، شرح خطبه حضرت زهرا (سلام الله علیها)، ص ۱۰۰./
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر